Συμπράττων
λειτουργός της Θέμιδος, δηλ. συλλειτουργός της δικαιοσύνης παλιά, ο κ. Μιχάλης
Ιωάν. Μιχαλακόπουλος, αρθρογραφεί κι
εύστοχα με έκδηλη την ευαισθησία σε θέματα γλώσσας και υγιούς πρόσληψης της
παράδοσης. Σ’ ένα μικρών διαστάσεων (8Χ14 εκ.) βιβλιαράκι περ. 160 σελίδων, υπό
τον μη προδίδοντα τίτλο «Ταξιδεύω και
διαβάζω», περιέκλεισε 135 εκατόλεξα αφηγήματα, συντομώτατα κείμενα,
διηγήματα της μιας μπουκιάς! Εικόνες νοσταλγικές της γενέθλιας αφετηριακής
Αρκαδίας, όπου ο συγγραφέας έκαμε τις εγκύκλιες σπουδές.
Η
ευρύτητα των θεμάτων, η ακαριαία ματιά, το ηθελημένο ευσύνοπτο, καθιστούν
ενδιαφέρουσα κι ευχάριστη την περιήγηση στις σελίδες, αφήνοντας και μια
συγκινητική στο τέλος γεύση. Με Πρόλογο όπου δια της ήρεμης πειθούς,
ξεπερνώντας τις εκατό λέξεις
υπερασπίζεται το διάβασμα ένα
μικρό αντίδοτο και το βιβλίο ένα φάρμακο ηρεμιστικό, δυναμωτικό και
αποτελεσματικό και εύχεται ενδυνάμωση της φιλαναγνωσίας και Εισαγωγή
απολογητική της επιλεγείσας συγγραφικής μορφής και προϊδεαστική του
αναγνωστικού ταξιδιού, χαρίζει κείμενα που συχνά θέλεις να ξαναδιαβάσεις. Μια
εικόνα : «ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΟΒΡΥΣΗ § Το καλοκαίρι η Παλιόβρυση έβγαζε ελάχιστο
νερό. Ήταν κοντά στο χωριό και το κουβάλημα ήταν εύκολο. Ο Ζενίκος ήταν μακριά.
Γινόταν μεγάλος συνωστισμός όλες τις ώρες, ακόμα και τη νύχτα! Για να γεμίσει
ένα νεροβάρελο χρειαζόταν μισή ώρα!! § Ένας ευφάνταστος ντυμένος «φάντασμα», με
άσπρο σεντόνι και με απλωμένα χέρια, χοροπηδούσε κάποια νύχτα κοντά στο
νεκροταφείο και κοντά στο δρόμο της Παλιόβρυσης! § Το «υπερφυσικό» και
φοβιστικό αυτό θέαμα το είδαν με τα μάτια τους κάποιες γυναίκες! Κυκλοφόρησε
αμέσως το νέο! Από το φόβο των άλλων οι
«σκηνοθέτες», νύχτα, δεν εύρισκαν κανένα να γεμίζει. Έκαναν τη δουλειά τους
ανενόχλητα! » (σ. 101).
Τα
διηγήματα μπονζάι, που θάλεγε κι ο Γ. Πατίλης, σήκωναν περαιτέρω ανάπτυξη. Δεν
το θέλησε ο συγγραφέας, αρκούμενος στη μια ματιά, τη μιαν ανάσα, την περιεκτική
λακωνική έκφραση. Η ηθογραφία, η όσο το δυνατόν πιο πιστή παρουσίαση της ζωής
στην ελληνική ύπαιθρο και στο ελληνικό χωριό, με τις τοπικές παραδόσεις, τα ήθη
και τα έθιμα των απλών ανθρώπων της υπαίθρου και τις συνήθειες, το χαρακτήρα
και τη νοοτροπία του ελληνικού λαού, καθαρά ελληνικό φαινόμενο, η ελληνική
εκδοχή του ρεαλισμού, παραμένει ελκυστική και πρόσφορη να καταγράφει, όχι μόνο
την εξωτερική, επιφανειακή όψη της ζωής, αλλά και τις βαθύτερες ποιότητες και
τα κίνητρα έκφρασης, όποιου αισθάνεται την ανάγκη να καταθέσει μαρτυρία για το
ασύλληπτο τελικά, πολυδιάστατο φαινόμενο της ζωής.
Η αξία τέτοιου μόχθου μεγαλώνει, όταν γίνεται
σε εποχή που με ακαριαίες ταχύτητες διογκούται η απόσταση απ’ τον τρόπο και το
χώρο της πραγματικής ελληνικής ζωής. Περιτρέχοντας το Ταξιδεύω και διαβάζω οι τόποι και οι τύποι ανθρώπων της υπαίθρου
χώρας μέσα σε ένα ευρύ χρονικό πλαίσιο, η Αρκαδία των δύσκολων συνθηκών επιβίωσης
και μετά τα μέσα του 20ου αι. ακόμη κι αν αγνοούμε τα σημαινόμενα ονομάτων,
τοπωνυμίων, μας γίνεται οικεία και ιδιαίτερα συμπαθής με τη γραφή του κ. Μιχάλη
Ιωάν. Μιχαλακόπουλου!