Όπως μαζεύει το κουβάρι του χρόνου, έρχονται κάποτε οι στιγμές που πονώντας αναμετράμε απώλειες, των δικών του ο καθένας, σημαντικών κι αγαπημένων προσώπων. Ακούγοντας για την ανάγκη ενίσχυσης του ρόλου των γυναικών στην κοινωνία, σε μια προοπτική ισότητας των φύλων, αυτόματα ο νους ανακαλεί τη μορφή της Ροδούλας Κούμαρη- Σταθάκη και την πολυσχιδή προσφορά της. Απ’ τη δεκαετία του ’70 που πρωτογνωρίσαμε την αδελφή της Αριάδνη, ξέραμε και για τη Ροδούλα και τον δικό της δρόμο. Βάραινε η μεγάλη γαλαξειδιώτικη κληρονομιά, χωρίς ίχνος έπαρσης, αλλά σαν κίνητρο δράσης για συλλογικό όφελος, με μια ήσυχην υπέρβαση αντιθέσεων, εμποδίων και μικροτήτων που, κι εκεί που δεν περιμένει κανείς αναφύονταν, πάντα υπήρχαν, δεν την πτοούσαν, ούτε να τα συζητεί πέραν του ελαχίστου.
Με συνδετική μεσολάβηση της Τούλας Σορώκου κι ίσως αφορμή μια σύντομη βιβλιοπαρουσίαση της ‘‘Οινοποιού εταιρίας «Αχάια» και των χειροποίητων βαρελιών της’’(Πάτρα 2011), ήρθε μια μέρα η πρόσκληση για επίσκεψη στο αρχοντικό της στο Γαλαξείδι, στο Χηρόλακα. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο της όχι στην Κηφισιά, εδώ στη ναυτική Πολιτεία – πατρίδα, δουλεύοντας ακατάπαυστα και συστηματικά στο Ν.Ι.Μ του Γαλαξειδιού κι απολαμβάνοντας τις μικροχαρές της ζωής σ’ ένα τέτοιον ειδυλλιακόν ιστορικό τόπο. Εκθέματα, συντήρησή τους, επεκτάσεις, σύνδεση με τα άλλα Ναυτικά Μουσεία, Συνέδρια, εξοπλισμός του ΝΙΜ, ανάδειξή του, προσαρμογή μ’ επιβίωση στις διοικητικές – αυτοδιοικητικές μεταβολές. Πάντα οι συζητήσεις μαζί της ήταν ευφρόσυνες κι αστείρευτη πηγή έμπνευσης γι’ ανώτερη πολιτιστική κοινωφελή δράση. Συνελάμβανε αναλυτικά και σφαιρικά το πρόβλημα. Άκουγε προσεκτικά και ουσιαστικά το συνομιλητή της, εμπιστευόμενη προτάσεις κι απόψεις του. Οι συζητήσεις κατέληγαν σε γεύμα στην παραλία, όπου κι εκεί τα θέματα ανεξάντλητα, διαδέχονταν τα κύρια. Δεν επέτρεπε αναχώρηση, επιστροφή στην Άμφισσα, χωρίς τέτοιες περιποιήσεις.
Η εκτίμηση κι ο θαυμασμός πήραν τη στέρεη θέση τους και με τη δωρεά κρίσιμων και δυσεύρετων πια βιβλίων, στη ΔΒΑ και προσωπικά, για το Γαλαξείδι, βιβλίων του αείμνηστου συζύγου της Νίκου Α. Σταθάκη και τέλος, δικών της. Η αγάπη, η ευγένεια, η απλότητα, το μεράκι, η εργατικότητα και το λεπτό καλλιεργημένο γούστο, κέρδιζαν κάθε καλοπροαίρετον κι ανθρώπους αποφασισμένους να μην εκτίθενται ‘‘στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία’’. Κι ήταν άνθρωπος που δεν της έλειπαν και τα προβλήματα, κάθε λογής της καθημερινότητας. Παρακινούσε οικεία πρόσωπα τα καλοκαίρια κι άφηναν το Γαλαξείδι, ν’ ανεβούν σε ομιλίες των Σκαριμπείων.
Τιμητικά μας ανέθεσε τη μελέτη και ταξινόμηση ενός τμήματος του Αρχείου του προπάππου της αρχιναυπηγού, καπετάνιου και Δημάρχου Κων/νου Μ. Παπαπέτρου. Τον κατάλογο συμπεριέλαβε στη β΄ έκδοση του βιβλίου της ‘‘Ο αρχιναυπηγός Κων/νος Μ. Παπαπέτρος/ Ιστορίες μιας Γαλαξειδιώτικης Οικογένειας’’ (2016). Ευτυχής και γόνιμη συνεργασία. Κι αφορμή να γνωρίσομε, με κέντρο πάντα το Μουσείο κι άλλους αξιόλογους ανθρώπους, έναν προοδευτικό πολιτιστικό πυρήνα του σύγχρονου Γαλαξειδιού. Έγκαιρα προνοητική μας κάλεσε και στη συνάντηση σχεδιασμού των εκδηλώσεων εορτασμού των 200χρονων απ’την Επανάσταση, τελευταία μας συνάντηση... Οιματαιώσεις λόγω πανδημίας, φρέναραν κι εδώ σχέδια και τις πρωτότυπες ιδέες της.
Στις καλές μέρες και με το μόνο μη σύμμαχό της, την ηλικία, αντιμετώπιζε ψύχραιμα την κοινήν ανθρώπινη μοίρα. Κατά την περίοδο ανάρρωσής της απ’ την τελευταία ταλαιπωρία που πέρασε, μιλούσαμε τηλεφωνικά. Πάντα μ’ αισιοδοξία και νοσταλγία να ξαναέλθει στο Γαλαξείδι, τελείωνε η κουβέντα μας. Την περιμέναμε να γυρίσει! Τη μέρα που η Χριστιανοσύνη γιορτάζει τη συντριβή του θανάτου, ήλθε το κακό άγγελμα. Σαν τα δραματικά μαντάτα στο Γαλαξείδι τον καιρό των καραβιών. Ο πόνος ανακατεμένος με την ευγνωμοσύνη για ό,τι προσέφερε, την αναγνώριση για ό,τι ήταν, γίνονται κόμπος προς στιγμήν, αφήνοντας γι’ αργότερα, μια καταλληλότερη περίσταση, όσα αξίζει να γραφούν για τη μεγάλη Γαλαξειδιώτισσα κυρά, τη Ροδούλα Κούμαρη - Σταθάκη!
Οι φίλοι της ΔΒΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου