† Ευσταθία (Λούλα) Τομαρά – Σταθοπούλου (1930-2024)

 

Τούτες τις ταραχώδεις μέρες, έφυγε απ’ τη ζωή η Λούλα, χήρα Ευθυμίου Σταθόπουλου σκορπίζοντας θλίψη σε συμπατριώτες και φίλους. Γεννήθηκε το 1930 στην Ιτέα όπου και μεγάλωσε, κόρη του Ανδρέα και της Ευθυμίας Τομαρά. Σπούδασε Οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, όπου και γνώρισε τον επίσης σπουδάζοντα, (αποκλεισμένον από τη Σχολή που επιθυμούσε, λόγω κοινωνικών φρονημάτων), Ευθύμιο Ν. Σταθόπουλο. Ήταν σχέση ζωής. Τέλεσαν το γάμο τους στην Αθήνα το 1961. Ο Θύμιος δούλευε στη ΔΕΗ, η Λούλα στην ΕΥΔΑΠ. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έφθασε στη θέση Διευθύντριας Προσωπικού στον Οργανισμό έως την συνταξιοδότησή της.

Έζησαν την απόλυση του Θύμιου απ’ τη δουλειά τον καιρό της δικτατορίας. Στο σπίτι τους, στην οδό Καψαμπέλη στην Αθήνα, κατέφευγαν κυνηγούμενοι απ’ το καθεστώς, μεταξύ τους κι ο φίλος τους Γιώργος Γάτος. Με τη Μεταπολίτευση, ενώ αργούσε η επάνοδος του Θύμιου στην Υπηρεσία του, πέρασε σε άλλη απ’ την έκδοση τοπικής εφημερίδας (προδικτατορικός «Φωκικός Ταχυδρόμος») δραστηριότητα. Το ξεψάχνισμα των Αρχείων για την ανάδειξη της προσφοράς των προγόνων συμπατριωτών στην Επανάσταση του ’21. Η Λούλα ακολούθησε το Θύμιο στις επισκέψεις σε όλα τα χωριά του Ν. Φωκίδας για τη συγκέντρωση ιστορικών τεκμηρίων απ’ τις Κοινότητες κ.α. Βοηθούσε και στο γράψιμο (δακτυλογράφηση) του υλικού για το εμβληματικό βιβλίο του Ε. Σταθόπουλου «Η Φωκίδα της Επανάστασης», Αθήνα 1994.

Η συνταξιοδότησή τους έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ορμή στην έρευνα και στα ταξίδια, που είχαν μεταξύ άλλων, συντροφιά, τη Νίτσα και τον Μένιο Καραμέρη! φίλους απ’ τα παιδικά χρόνια, μέχρι τέλους… Στο σοβαρό πρόβλημα υγείας του Θύμιου, που τον καθήλωσε ανήμπορο στο κρεββάτι, η Λούλα στάθηκε ξεχνώντας τον εαυτό της, συνεχώς στο πλευρό του. Τηλεφωνούσαμε να ρωτάμε ‘‘Πώς πάει;’’, δεν παίρναμε τις επιθυμητές απαντήσεις, δεν τολμούσαμε να θίξουμε το θέμα του υπό έκδοση έτοιμου Β΄ Ημίτομου της ‘‘Φωκίδας της Επανάστασης’’. Ο Θύμιος ‘‘έφυγε’’ (2007), η Λούλα ήλθε στο μνημόσυνό του στην Αγ. Ευθυμία, άκουσε κι είπε συγκινητικά δυο λόγια και γυρίζοντας στην Αθήνα, έψαξε, θυμήθηκε, βρήκε το υλικό του βιβλίου. 

Στους ανθρώπους που επιμελήθηκαν την έκδοση, έδωσε ακούραστα συμβουλές κι απαντήσεις και με δαπάνη της, το βιβλίο εκδόθηκε, όσο πιο κοντά στο όραμα του συγγραφέα συζύγου της, που δεν το πρόλαβε. Τα προβλήματα υγείας, δεν την άφηναν. Ερχόταν στην Άμφισσα, Ιτέα, έφερε στην Αγ. Ευθυμία, μετά την εκταφή του Θύμιου, τα οστά του και πιστεύοντας σε ανθρωπιστικές αξίες και κοινωνικά ιδανικά, αντίθετα απ’ τον ατομικισμό και την εκμετάλλευση που κυριαρχούν και μας φαρμακώνουν, προέβη σε πράξεις, όσον αφορά τη σπουδαία προσωπική βιβλιοθήκη του Θύμιου, τα έσοδα απ’ τη διάθεση του βιβλίου και την τύχη του πατρικού του στην Αγ. Ευθυμία.

Οι επαφές, περνώντας τα χρόνια λιγόστεψαν, δεν ανέβαινε πια, όπως ήθελε, στα πάτρια, τα λέγαμε απ’ το τηλέφωνο. Διάβαζε συστηματικά κι είχε πάντοτε καλά λόγια να ειπεί, για τα δημοσιεύματα στην εφημερίδα. Προβλήματα επιδεινούμενα υγείας, απώλεια της αδελφής της, που πολύ της στοίχισε, αδυναμία και διαβάσματος, λόγω όρασης… Ένας ευγενικός, καλοσυνάτος άνθρωπος, υπόδειγμα αφοσιωμένης και άξιας συμπαραστάτριας συζύγου, φτώχυνε φεύγοντας τη ζωή μας…

                                                                                               Φίλοι της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Άμφισσας